Shogayu, czyli herbata imbirowa z miodem. Jak ją przygotować?

Shogayu to znana od wieków w Japonii herbata imbirowa. Ceniona jest tam jako lek na przeziębienie i grypę. Posiada jednak znacznie szerszy wachlarz właściwości prozdrowotnych, o czym wiedzą także inni mieszkańcy Azji. Herbata z imbiru popularna jest w różnych jej częściach. Można przygotować ją na wiele sposobów, które są charakterystyczne dla poszczególnych krajów azjatyckich. Poradnik, który czytasz, dostarczy Ci ciekawych informacji o:

• tradycji i historii przygotowywania herbaty imbirowej w Japonii oraz innych częściach Azji,
• właściwościach zdrowotnych tego napoju,
• sposobach przyrządzania i podawania naparu imbirowego.

Zapoznaj się także z artykułem: Czarna herbata z Japonii, czyli Benifuki. Co o niej wiemy i jak smakuje?

Czym jest Shogayu?

To herbata, która wytwarzana jest z korzenia imbiru. Shogayu oznacza w języku japońskim „gorącą wodę imbirową” i jest bardzo popularnym napojem w tym kraju. Herbatę imbirową z miodem wykorzystuje się w Japonii od wieków jako doskonałe lekarstwo na przeziębienie i grypę. Jest także środkiem profilaktycznym chroniącym przed zimowymi mrozami. Shogayu jest częścią japońskiego ziołolecznictwa, a tradycję spożywania tej herbaty przekazuje się z pokolenia na pokolenie. Napar ceniony jest z powodu licznych właściwości korzystnie oddziałujących na zdrowie. Napój z imbiru jest znany nie tylko w Japonii. Można go spotkać w różnych częściach Azji, gdzie wiedza o herbacie z tej rośliny jest powszechna.

Historia Shogayu

Napar ma długą tradycję w japońskiej medycynie naturalnej i stosowany jest nie tylko jako ziołowy lek na sezonowe infekcje, ale także jako środek na różne dolegliwości ciała. Od wieków sposób jego przygotowywania przekazywany jest kolejnym pokoleniom Japończyków. Herbata z korzenia imbiru znana jest, pod różnymi nazwami, także w innych częściach Azji. Azja Wschodnia W Chinach podczas panowania dynastii Tang napar imbirowy był aromatyzowany, aby znieść jego gorzki smak. Imbir, obok cebuli, goździków, mięty pieprzowej i skórki pomarańczowej, był popularnym składnikiem herbat w tamtym okresie. W Korei herbata imbirowa nosi nazwę saenggang-cha. Przygotowuje się ją tam przez gotowanie świeżych plastrów imbiru, mieszanie soku z tej rośliny z gorącą wodą lub z wykorzystaniem imbiru zakonserwowanego w miodzie. Często razem z nim gotuje się także czosnek, jujuby i gruszki. Na rynku dostępne są sproszkowane wersje instant tego napoju. Azja Południowo-Wschodnia W Malezji, Brunei i Singapurze napar z imbiru nazywany jest teh halia. Nie bazuje jednak głównie na tej roślinie. Parzony jest z mocno słodzonej czarnej herbaty, do której dodaje się mleko, także to skondensowane. W Indonezji, a zwłaszcza na Jawie, popularna jest wersja z dodatkiem cukru palmowego, trzcinowego i innych przypraw takich, jak trawa cytrynowa, goździki czy cynamon. Napar nosi nazwę wedang jahe, czyli „gorący napój imbirowy”. Można do niego dodać mleko – świeże lub skondensowane. To indonezyjski rodzaj shogayu. Na Filipinach napój ten nosi nazwę salabat i przygotowuje się go ze świeżego, obranego imbiru cienko pokrojonego lub po prostu zmiażdżonego, który następnie gotuje się przez kilka minut w wodzie. Aby wzbogacić smak herbaty, dodaje się miodu lub cukru. Filipińczycy preferują rodzime odmiany imbiru, ponieważ są one bardziej ostre niż te importowane. Salabat tradycyjnie sprzedawany jest na stoiskach ulicznych wczesnym rankiem w okresie Bożego Narodzenia. Azja Południowa Adrak ki chai to herbata imbirowa, którą pija się w Indiach. Tamtejsza ludność przygotowuje ją poprzez ucieranie świeżego imbiru prosto na parzoną czarną herbatę z dodatkiem mleka i cukru. Powszechny jest także napój imbirowo-cytrynowy, który powstaje poprzez dodanie plasterków imbiru do letniego soku z cytryny.

Czy herbata imbirowa z miodem jest zdrowa?

Herbata imbirowa to świetny sposób na zdrowy początek dnia, zwłaszcza w sezonie zimowym. Kojący napój o pikantnym smaku to znany ziołowy lek na przeziębienie i grypę, ponieważ rozgrzewa ciało. Stosowany jest od wieków niemalże w całej Azji. Właściwości prozdrowotne herbaty imbirowej z miodem nie ograniczają się jedynie do zwalczania sezonowych infekcji. Gingerol, czyli składnik aktywny imbiru, nadaje mu pikantny smak, ale także wpływa pozytywnie na zdrowie:

• łagodzi ból gardła i kaszel,
• obniża poziom cholesterolu we krwi, a także jej ciśnienie,
• zapobiega chorobie lokomocyjnej i nudnościom, bez efektu senności,
• łagodzi problemy żołądkowe,
• usprawnia krążenie krwi w organizmie,
• wzmacnia układ odpornościowy,
• zwalcza stany zapalne.

Filipińczycy uważają, że herbata imbirowa chroni i poprawia głos osób śpiewających.

Jak przygotować Shogayu – przepis

Aby przygotować domową herbatę imbirową należy zaopatrzyć się w 5 niezbędnych składników:

1. Imbir – jest kłączem używanym do przygotowywania tego typu napoju. Młody imbir charakteryzuje się delikatnością, soczystością i lekko słodkawym smakiem. Dojrzały jest natomiast włóknisty i twardy. Ma ostry, pikantny smak i zazwyczaj to on jest wykorzystywany do sporządzania shogayu.
2. Wodę lub herbatę – poleca się stosowanie wody filtrowanej, do której można dodać liście herbaty czarnej lub zielonej.
3. Miód – pomaga zneutralizować pikantność i dodaje smaku. Ma także właściwości zdrowotne, które wzbogacają napar imbirowy. Zamiast miodu można użyć słodzików.
4. Cytrusy – nie są konieczne, ale korzystnie wpływają na smak i zapach herbaty. To także źródło witaminy C, dzięki której łatwiej poradzić sobie z przeziębieniem czy grypą. Do naparu dodaje się sok lub skórkę z cytrusów. Można wykorzystać cytryny albo pomarańcze.
5. Skrobię ziemniaczaną lub kukurydzianą – jest to składnik opcjonalny, ale bardzo polecany. Skrobia pomaga zagęścić herbatę i utrzymać w niej ciepło.

Shogayu – przepis:

• imbir należy zetrzeć na tarce,
• dodać do niego wodę i miód, całość dobrze wymieszać w rondelku i zagotować,
• po zmniejszeniu ognia trzeba do mieszanki wycisnąć sok ze świeżej cytryny lub pomarańczy,
• skrobię ziemniaczaną lub kukurydzianą należy wymieszać z zimną wodą, po czym powoli dodawać napar imbirowy, dokładnie mieszając.

To popularny przepis na herbatę imbirową, ale istnieją różne jej wersje, które również warto wypróbować. Przygotowując taki napój, warto pamiętać, że im dłużej zaparza się imbir we wrzątku, tym smak herbaty jest mocniejszy i pikantniejszy. Jeśli po dodaniu skrobi napar jest za gęsty, należy dolać do niego wody i ponownie podgrzać. Herbatę imbirową można przygotować w większej ilości, jednak należy ją szybko spożyć. Nadaje się ona do przechowywania w lodówce, ale tylko przez jedną noc. Ten cieszący się powodzeniem w Azji napar można pić przez cały rok. Niektórzy twierdzą, że dzięki regularnemu spożywaniu herbaty z imbirem zachowują nie tylko zdrowie, ale także i młodość.

Podawanie herbaty imbirowej z miodem

Ten rodzaj herbaty pija się bez dodatków lub podaje się tradycyjnie z mlekiem, plasterkami pomarańczy lub cytryny. Istnieją także wersje z innymi przyprawami.

Herbata imbirowo-cynamonowa	Przed gotowaniem imbiru dodaje się laskę cynamonu, która wzmacnia rozgrzewające właściwości napoju.
Herbata imbirowo-kurkumowa	Kurkuma posiada właściwości przeciwzapalne i nadaje herbacie pomarańczowego odcienia, a także bardzo ostrego smaku. Dodaje się ją przed gotowaniem imbiru.
Herbata imbirowo-miętowa	Świeża mięta nadaje naparowi orzeźwiającego charakteru, który równoważy rozgrzewające właściwości imbiru. Kilka listków mięty dodaje się do mieszanki przed jej gotowaniem.

W czym pija się herbatę z imbirem i miodem? Nie ma w tym temacie wyraźnych wskazań. Niektórzy preferują spożywanie tego naparu w okrągłych, ceramicznych miseczkach, ale wydaje się, że najpopularniejsze są kubki czy filiżanki. W Korei podawaną herbatę imbirową przyozdabia się jujubami i orzeszkami pinii.

FAQ