Czarki (chin. cha bei) to ceramiczne naczynia stosowane do picia herbaty w czasie ceremonii herbacianych. Często o wyszukanych formach – na przykład z ceramiki shino – pokryte mlecznobiałą, grubą glazurą z podszkliwnym geometrycznym wzorem w rdzawym kolorze.
Klasyczne czarki do herbaty wypala się w „żywym” ogniu, często w warunkach naturalnych (np. na ognisku w wykopanej jamie) – jest to tzw metoda „raku” wywodząca się z XVII wiecznej Japonii. Polega ona na tym, że rozpalone do czerwoności naczynia wyciąga się z ognia specjalnymi szczypcami. Następnie ochładza się je np. w wodzie, trocinach czy trawie. Proces ten pozostawia ślady na naczyniu w postaci odcisków narzędzi, trawy czy liści. Szkliwa stosowane w technologii „raku” mogą zawierać domieszki tlenków metali, co daje bardzo ciekawe efekty kolorystyczne.
Zazwyczaj pojemność czarki wynosi 25-30 ml. Tak niewielką ilością herbaty możemy delektować się w następujący sposób: a) przy pierwszym łyku moczymy wargi, lekko zwilżając język, b) drugim łykiem nabiera się niewielką ilość napoju i powoli rozprowadza go w ustach, c) następnie powoli wypija się do końca resztę herbaty z czarki.
Do herbat wysokiej jakości idealne są małe czarki, dla zwykłych – mogą być większe.
